Tweede maand en twee geweldige reizen
Door: Saranke Visser
Blijf op de hoogte en volg Saranke
22 Oktober 2017 | Ecuador, Quito
Hallo allemaal,
De afgelopen tijd ben ik zo druk geweest dat ik er niet aan toe gekomen was om een nieuw verslag te schrijven. Tussen school, skypen, in mijn dagboek schrijven en twee reizen met rotary had ik niet heel veel tijd. Vandaag is het zondag de tweeëntwintigste van oktober. Ik ben gister avond terug gekomen van een reis van vijf dagen naar de Provincie Manawi aan de kust. Twee weken daarvoor was ik met rotary vijf dagen naar Mompiche, een andere plek aan de kust. Om het even op chonologishce volgorde te houden zal ik hier eerst wat meer over vertellen. Aangezien ik al van zo veel andere Nederlandse studenten op uitwisseling foto's voorbij had zien komen van reizen naar prachtige plekken, met een hele boel plezier en andere uitwisselingsstudenten, kon ik niet wachten om zelf ook op stap te gaan. Nadat mijn eerste maand erop zat was het eindelijk tijd om de andere uitwisselingsstudenten in Ecuador te leren kennen. Aangezien ik doordeweeks meestal na schooltijd alleen thuis was, was ik er wel aan toe om wat meer contacten op te doen. Maandag vertrokken we vroeg met een volle bus met iedereen van de omgeving Quito om later in Mompiche ook de mensen uit de kust te treffen. Mompiche is een vrij bekend luxe ressort met vier sterren, gelegen aan de kust. Ik kon niet wachten op het warmere weer aan de kust en het strand en de zee. Eenmaal aangekomen kregen we een introductie filmpje met alle mogelijkheden die het hotel tot zijn beschikking had. Omdat het begrip All-inclusive voor mij en vele andere nieuw was was iedereen snel enthousiast over alles wat we gratis konden doen. Met 82 andere jongeren met 12 verschillende nationaliteiten waren er genoeg en bijna te veel mensen om te leren kennen. Het doel van deze trip was ook om Spaans te leren. We hadden dus elke ochtend tot drie uur met enkele pauzes Spaans lessen in kleinere groepen gebaseerd op een test die we de eerste avond moesten doen. Uiteindelijk bleek de les niet heel veel voor te stellen omdat het niveau verschil in de groep zo groot was dat er voor mij niet veel nieuws voorbij kwam. Nadat iedereen een kamer had gevonden gingen we eten, (dit was erg belangrijk in deze reis) en daarna kwamen we met z'n alle bij elkaar op het strand om te praten. Ik voelde al helemaal gelukkig over de klik die ik met een paar mensen voelde toen ik de volgende dag ziek werd. Ik miste de eerste lessen en bleef de middag in mijn bed liggen. Gelukkig was ik in de avond al goed genoeg om wat te gaan eten en sociaal te zijn. Dit kwam mogelijk deels door de ontzettend bezorgde dokter die voor mijn griepje verschillende medicijnen voorschreef. De dagen daarna waren vol met eten, Spaans lessen, veel verschillende mensen, dansen en interessante gesprekken. Dat eten gebeurde meestal in een buffet waar ontzettend veel keus was. Het was genieten van tropisch fruit, ei, pannenkoek, wentelteefjes, Mexicaans, Ecuadoraans eten en nog meer, waardoor mensen vaak een tweede keer liepen ;) . Het culturele aspect was praten over hoe dingen in andere landen was. Seksualiteit en stereotypes in de VS, hoe Duitsland nog steeds dealt met vooroordelen ten aanzien van de tweede wereldoorlog, een meisje vertelde over haar Joodse cultuur en familie en gesprekken over conflicten met de cultuur in Ecuador vergeleken met wat men gewend was. Met Iris uit IJsland praatte ik over preutsheid. Normaal gesproken slaap ik in mijn ondergoed, een hemd en broekje, en mijn vader stelde na een paar weken voor dat ik een echte pyjama kon kopen. Het kwam er op neer dat hij/mijn familie ongemakkelijk voelt als ik zo een enkele keer in de avond door het huis loop. Dit verbaasde mij erg, maar als zij dat willen vind ik het best. Iris vertelde mij dat het vandaag de dag toegestaan en gewoon is dat vrouwen zonder bovenstukje naar publieke baadgelegenheden gaan in IJsland, dat is nog wat anders. Vele mensen misten hun vrijheid en het stevige en volkoren brood uit hun thuisland.
De regels werden erg streng genomen tijdens deze reis. Zo moesten we elke dag om elf uur naar bed en als uitzondering de laatste avond half twaalf. Verder mochten we niet over het strand lopen en niet het grootste deel van de dag niet zwemmen in de zee, omdat de zee een gevaarlijke stroming had (hier viel ook onder met je voeten in het water staan). Gelukkig konden we laatste dag wel in de zee zwemmen. Verder waren er een paar leden van het hotel wiens taak het was om voor vermaak te zorgen. Zo deden zij allerlei dansen voor, met name dansen waarbij de heupen, billen en het lichaam bewogen werden wat voor alle Europeanen nieuw en lastig was. Dit was hartstikke leuk en grappig, omdat iedereen het gewoon probeerde zo goed als ze konden.
Vrijdag ochtend stapten we weer op de bus, met een heleboel nieuwe verse vriendschappen, waarbij ik probeerde ieders naam te onthouden haha.
Tussen mijn twee reizen in had ik maar een week school en ik ging alweer op reis. In deze week konden we enkele dingen organiseren met de groep van uitwisselingsstudenten die in de omgeving Quito wonen. Dit zijn er zo'n twintig, maar dan ik het voor mijn minstens een uur naar de uiterste personen. Het vervoer en de grote van de stad is een groot opstakel in het plannen van dingen, omdat de meeste mensen gebracht moeten worden door hun ouders, die vaak niet kunnen of willen. Zo komt mijn vader meestal pas rond zes uur thuis en wilt hij me niet naar het centrum van Quito brengen door al het verkeer. Meestal wil men dus wel maar is het lastig om dingen te verwerkelijken, de beste optie is als ik met de paar mensen uit mijn dal kan carpoolen of samen een taxi kan nemen. In het weekend lukte dit en gingen we met een groepje met een kabelbaan naar vierduizend meter waar prachtig uitzicht was en we een tocht met paarden deden.
De volgende reis begon dinsdag de 17de naar Manawi. In de middag kwamen we aan in Portoviejo, waar we sliepen en
's avonds naar een groot park gingen in de stad. Hier kon men klimmen, skaten en er waren allerlei verlichte fonteinen. Hier was het een aparte ervaring dat iedereen ons aankeek. Door onze lengte en de meerderheid van blonde koppen en blauwe ogen was een groot spektakel. De volgende dag stopten we in Montecristi en bleven de andere drie nachten slapen in San Vicente, in een hotel aan het strand. Zaterdag ochtend vertrokken we om negen uur weer met de bus om om zes uur aan te komen terug in mijn stad, Quito.
In deze reis hadden we gelukkig iets meer vrijheid. Zo kon ik 's ochtends met andere over het strand een stuk hardlopen en daarna heerlijk zwemmen in de zee. De twee dagen op het strand waren groot en deels vrij van activiteiten, vergelijkbaar met Mompiche, alleen hadden we nu wel een echt strand gevoel. Als activiteiten deden we enkele sporten, zoals volleybal op het strand en ik kreeg een medaille mee omdat ik de tweede was met zaklopen onder de dames. Dit was wel grappig, daarna was in de avond een wedstrijd die bepaalde wie de koning en koningin zouden zijn. Een meisje als vertegenwoordiger van elk land moest dansen op salsa liedjes om te laten zien wie het beste was aan de hand van volume in het applaus. Uiteindelijk werd het een Deens meisje, zij nam haar plaats op de 'troon' en daarna moesten alle jongens om haar heen dansen op I'm sexy and I know it. Dat was een lekker typische keus voor hoe de sekses hier verdeeld zijn en nog steeds ongelijk behandeld worden.
Het is jammer dat bijna alle reizen met de Rotary naar hotels zijn en het hun intentie is om ons af te schermen van de maatschappij. Ik heb dus geen idee wat het dorpje werkelijk in hield, omdat we alleen maar in het hotel konden zijn. In Porteviejo liepen wij mee met onze vlaggen in een optocht door de stad waarbij lokale groepen dansen uitvoerden of andere dingen. Onze act was het buitenlands zijn en enkele van de vele toeschouwers wilden dan ook een foto met ons. Dat was leuk maar halverwege werd er letterlijk een menselijke muur gevormd door de lokale interact (kind Rotarians) tussen ons en de toeschouwers om te voorkomen dat we contact hadden. In het begin van de reis hadden ze al gezegd dat het verboden was om met vreemde mensen van buiten de Rotary te praten, nu werd die regel dus nageleefd. Later die dag gingen we naar een mangroven eiland waar we met de boot een rondje voeren om het eiland en onder toezicht omstebeurt in 1 mangroven boom mochten klimmen. Er gingen beveiligers mee met geweren om te voorkomen dat er iets gebeurde of iemand contact met ons legde. Dit is zo absurd en jammer, al helemaal omdat ik met mijn familie gewend ben om heel anders te reizen. In Sri Lanka werden we door een vreemde, lokale man en visser uitgenodigd om in zijn boot een tocht door de mangroven te maken. Dit was geweldig, al helemaal achteraf, met ontzettend gebrekkig Engels wilde hij ons alles laten zien. Een Jezus kruis in het midden van het eiland en de plek waar men zich naderhand bezoop, met vele lege drank flessen op de grond. Hij groef kokkels voor ons op in het midden van de rivier en het was een pure en unieke ervaring waarbij wij graag een beetje vies werden. Het contact met de mensen en de bevolking is zo belangrijk en dat miste ik wel. Het was erg gezellig met de andere uitwisselingsstudenten, maar als iemand mij nu vraagt wat het verschil is tussen de mensen van de kust en hier in de Sierra weet ik dat niet, omdat ik nauwelijks contact met hun gehad heb.
Ook is het lastig omdat mijn familie niet ziet wat ik hier zo speciaal vind. Dat is logisch maar lastig als ik wil stoppen om deze normale maar speciale dingen beter wil leren kennen. Het zou het allerbeste zijn als ik kan reizen met mijn vrienden die begrijpen hoe ik mij voel. Dit zal alleen lastig zijn, omdat de Rotary het verbied om met vrienden te reizen of toeristische plekken te bezoeken. Ik hoop dat ik alsnog zulk soort dingen kan doen als ik alles goed van te voren organiseer en toestemming vraag.
Op school is voetbaltraining afgelopen week begonnen dus kan ik eindelijk iets doen na schooltijd. Ook merkte ik dat ik mijn conditie echt moet verbeteren omdat ik na een paar keer op en neer rennen al stond te hijgen als een paard. Ik zal de volgende keer als ik tijd kan maken nog iets meer vertellen over enkele cultuur verschillen.
Hartelijke, warme groeten, een kus en knuffel,
Saranke
De afgelopen tijd ben ik zo druk geweest dat ik er niet aan toe gekomen was om een nieuw verslag te schrijven. Tussen school, skypen, in mijn dagboek schrijven en twee reizen met rotary had ik niet heel veel tijd. Vandaag is het zondag de tweeëntwintigste van oktober. Ik ben gister avond terug gekomen van een reis van vijf dagen naar de Provincie Manawi aan de kust. Twee weken daarvoor was ik met rotary vijf dagen naar Mompiche, een andere plek aan de kust. Om het even op chonologishce volgorde te houden zal ik hier eerst wat meer over vertellen. Aangezien ik al van zo veel andere Nederlandse studenten op uitwisseling foto's voorbij had zien komen van reizen naar prachtige plekken, met een hele boel plezier en andere uitwisselingsstudenten, kon ik niet wachten om zelf ook op stap te gaan. Nadat mijn eerste maand erop zat was het eindelijk tijd om de andere uitwisselingsstudenten in Ecuador te leren kennen. Aangezien ik doordeweeks meestal na schooltijd alleen thuis was, was ik er wel aan toe om wat meer contacten op te doen. Maandag vertrokken we vroeg met een volle bus met iedereen van de omgeving Quito om later in Mompiche ook de mensen uit de kust te treffen. Mompiche is een vrij bekend luxe ressort met vier sterren, gelegen aan de kust. Ik kon niet wachten op het warmere weer aan de kust en het strand en de zee. Eenmaal aangekomen kregen we een introductie filmpje met alle mogelijkheden die het hotel tot zijn beschikking had. Omdat het begrip All-inclusive voor mij en vele andere nieuw was was iedereen snel enthousiast over alles wat we gratis konden doen. Met 82 andere jongeren met 12 verschillende nationaliteiten waren er genoeg en bijna te veel mensen om te leren kennen. Het doel van deze trip was ook om Spaans te leren. We hadden dus elke ochtend tot drie uur met enkele pauzes Spaans lessen in kleinere groepen gebaseerd op een test die we de eerste avond moesten doen. Uiteindelijk bleek de les niet heel veel voor te stellen omdat het niveau verschil in de groep zo groot was dat er voor mij niet veel nieuws voorbij kwam. Nadat iedereen een kamer had gevonden gingen we eten, (dit was erg belangrijk in deze reis) en daarna kwamen we met z'n alle bij elkaar op het strand om te praten. Ik voelde al helemaal gelukkig over de klik die ik met een paar mensen voelde toen ik de volgende dag ziek werd. Ik miste de eerste lessen en bleef de middag in mijn bed liggen. Gelukkig was ik in de avond al goed genoeg om wat te gaan eten en sociaal te zijn. Dit kwam mogelijk deels door de ontzettend bezorgde dokter die voor mijn griepje verschillende medicijnen voorschreef. De dagen daarna waren vol met eten, Spaans lessen, veel verschillende mensen, dansen en interessante gesprekken. Dat eten gebeurde meestal in een buffet waar ontzettend veel keus was. Het was genieten van tropisch fruit, ei, pannenkoek, wentelteefjes, Mexicaans, Ecuadoraans eten en nog meer, waardoor mensen vaak een tweede keer liepen ;) . Het culturele aspect was praten over hoe dingen in andere landen was. Seksualiteit en stereotypes in de VS, hoe Duitsland nog steeds dealt met vooroordelen ten aanzien van de tweede wereldoorlog, een meisje vertelde over haar Joodse cultuur en familie en gesprekken over conflicten met de cultuur in Ecuador vergeleken met wat men gewend was. Met Iris uit IJsland praatte ik over preutsheid. Normaal gesproken slaap ik in mijn ondergoed, een hemd en broekje, en mijn vader stelde na een paar weken voor dat ik een echte pyjama kon kopen. Het kwam er op neer dat hij/mijn familie ongemakkelijk voelt als ik zo een enkele keer in de avond door het huis loop. Dit verbaasde mij erg, maar als zij dat willen vind ik het best. Iris vertelde mij dat het vandaag de dag toegestaan en gewoon is dat vrouwen zonder bovenstukje naar publieke baadgelegenheden gaan in IJsland, dat is nog wat anders. Vele mensen misten hun vrijheid en het stevige en volkoren brood uit hun thuisland.
De regels werden erg streng genomen tijdens deze reis. Zo moesten we elke dag om elf uur naar bed en als uitzondering de laatste avond half twaalf. Verder mochten we niet over het strand lopen en niet het grootste deel van de dag niet zwemmen in de zee, omdat de zee een gevaarlijke stroming had (hier viel ook onder met je voeten in het water staan). Gelukkig konden we laatste dag wel in de zee zwemmen. Verder waren er een paar leden van het hotel wiens taak het was om voor vermaak te zorgen. Zo deden zij allerlei dansen voor, met name dansen waarbij de heupen, billen en het lichaam bewogen werden wat voor alle Europeanen nieuw en lastig was. Dit was hartstikke leuk en grappig, omdat iedereen het gewoon probeerde zo goed als ze konden.
Vrijdag ochtend stapten we weer op de bus, met een heleboel nieuwe verse vriendschappen, waarbij ik probeerde ieders naam te onthouden haha.
Tussen mijn twee reizen in had ik maar een week school en ik ging alweer op reis. In deze week konden we enkele dingen organiseren met de groep van uitwisselingsstudenten die in de omgeving Quito wonen. Dit zijn er zo'n twintig, maar dan ik het voor mijn minstens een uur naar de uiterste personen. Het vervoer en de grote van de stad is een groot opstakel in het plannen van dingen, omdat de meeste mensen gebracht moeten worden door hun ouders, die vaak niet kunnen of willen. Zo komt mijn vader meestal pas rond zes uur thuis en wilt hij me niet naar het centrum van Quito brengen door al het verkeer. Meestal wil men dus wel maar is het lastig om dingen te verwerkelijken, de beste optie is als ik met de paar mensen uit mijn dal kan carpoolen of samen een taxi kan nemen. In het weekend lukte dit en gingen we met een groepje met een kabelbaan naar vierduizend meter waar prachtig uitzicht was en we een tocht met paarden deden.
De volgende reis begon dinsdag de 17de naar Manawi. In de middag kwamen we aan in Portoviejo, waar we sliepen en
's avonds naar een groot park gingen in de stad. Hier kon men klimmen, skaten en er waren allerlei verlichte fonteinen. Hier was het een aparte ervaring dat iedereen ons aankeek. Door onze lengte en de meerderheid van blonde koppen en blauwe ogen was een groot spektakel. De volgende dag stopten we in Montecristi en bleven de andere drie nachten slapen in San Vicente, in een hotel aan het strand. Zaterdag ochtend vertrokken we om negen uur weer met de bus om om zes uur aan te komen terug in mijn stad, Quito.
In deze reis hadden we gelukkig iets meer vrijheid. Zo kon ik 's ochtends met andere over het strand een stuk hardlopen en daarna heerlijk zwemmen in de zee. De twee dagen op het strand waren groot en deels vrij van activiteiten, vergelijkbaar met Mompiche, alleen hadden we nu wel een echt strand gevoel. Als activiteiten deden we enkele sporten, zoals volleybal op het strand en ik kreeg een medaille mee omdat ik de tweede was met zaklopen onder de dames. Dit was wel grappig, daarna was in de avond een wedstrijd die bepaalde wie de koning en koningin zouden zijn. Een meisje als vertegenwoordiger van elk land moest dansen op salsa liedjes om te laten zien wie het beste was aan de hand van volume in het applaus. Uiteindelijk werd het een Deens meisje, zij nam haar plaats op de 'troon' en daarna moesten alle jongens om haar heen dansen op I'm sexy and I know it. Dat was een lekker typische keus voor hoe de sekses hier verdeeld zijn en nog steeds ongelijk behandeld worden.
Het is jammer dat bijna alle reizen met de Rotary naar hotels zijn en het hun intentie is om ons af te schermen van de maatschappij. Ik heb dus geen idee wat het dorpje werkelijk in hield, omdat we alleen maar in het hotel konden zijn. In Porteviejo liepen wij mee met onze vlaggen in een optocht door de stad waarbij lokale groepen dansen uitvoerden of andere dingen. Onze act was het buitenlands zijn en enkele van de vele toeschouwers wilden dan ook een foto met ons. Dat was leuk maar halverwege werd er letterlijk een menselijke muur gevormd door de lokale interact (kind Rotarians) tussen ons en de toeschouwers om te voorkomen dat we contact hadden. In het begin van de reis hadden ze al gezegd dat het verboden was om met vreemde mensen van buiten de Rotary te praten, nu werd die regel dus nageleefd. Later die dag gingen we naar een mangroven eiland waar we met de boot een rondje voeren om het eiland en onder toezicht omstebeurt in 1 mangroven boom mochten klimmen. Er gingen beveiligers mee met geweren om te voorkomen dat er iets gebeurde of iemand contact met ons legde. Dit is zo absurd en jammer, al helemaal omdat ik met mijn familie gewend ben om heel anders te reizen. In Sri Lanka werden we door een vreemde, lokale man en visser uitgenodigd om in zijn boot een tocht door de mangroven te maken. Dit was geweldig, al helemaal achteraf, met ontzettend gebrekkig Engels wilde hij ons alles laten zien. Een Jezus kruis in het midden van het eiland en de plek waar men zich naderhand bezoop, met vele lege drank flessen op de grond. Hij groef kokkels voor ons op in het midden van de rivier en het was een pure en unieke ervaring waarbij wij graag een beetje vies werden. Het contact met de mensen en de bevolking is zo belangrijk en dat miste ik wel. Het was erg gezellig met de andere uitwisselingsstudenten, maar als iemand mij nu vraagt wat het verschil is tussen de mensen van de kust en hier in de Sierra weet ik dat niet, omdat ik nauwelijks contact met hun gehad heb.
Ook is het lastig omdat mijn familie niet ziet wat ik hier zo speciaal vind. Dat is logisch maar lastig als ik wil stoppen om deze normale maar speciale dingen beter wil leren kennen. Het zou het allerbeste zijn als ik kan reizen met mijn vrienden die begrijpen hoe ik mij voel. Dit zal alleen lastig zijn, omdat de Rotary het verbied om met vrienden te reizen of toeristische plekken te bezoeken. Ik hoop dat ik alsnog zulk soort dingen kan doen als ik alles goed van te voren organiseer en toestemming vraag.
Op school is voetbaltraining afgelopen week begonnen dus kan ik eindelijk iets doen na schooltijd. Ook merkte ik dat ik mijn conditie echt moet verbeteren omdat ik na een paar keer op en neer rennen al stond te hijgen als een paard. Ik zal de volgende keer als ik tijd kan maken nog iets meer vertellen over enkele cultuur verschillen.
Hartelijke, warme groeten, een kus en knuffel,
Saranke
-
23 Oktober 2017 - 04:51
Saranke Visser:
P.S. (als reactie op de reacties op mijn vorige blog) Met mijn Spaans gaat het wel goed, in mijn familie kan ik bijna alles wel verstaan maar onder mijn klasgenoten is dat nog lastig, omdat die een stuk sneller praten. Afgelopen week heb ik veel Engels gepraat met de andere dus daar lijd mijn Spaans ook wat onder. Ook grammaticaal qua verleden tijd en alles moet ik dit nog wat beter onder de knie krijgen en op school heb ik niet echt persoonlijke begeleiding of uitleg hierover. Het komt wel alleen heb ik natuurlijk het liefst zo snel mogelijk top niveau Spaans.
Op school heb ik wel een stel vriendinnen, maar omdat die meestal erg druk zijn heb ik nog maar weinig na school afgesproken. Ik ga nu of theater of voetbal kiezen als naschoolse activiteit twee dagen in de week en dat lijkt me erg leuk. In het voetbal team zitten als het goed is ook twee van mijn vriendinnen dus dat is een goede manier om ze nog beter te leren kennen. Dat is namelijk lastig als ik alleen de twee pauzes per dag heb om met hen te praten.
Mijn familie is nog steeds leuk en ze hebben plannen voor vele weekenden. Wel vinden ze ook dat ik weer niet te veel moet willen, zo wil ik graag elke zondag ook wat ondernemen in plaats van dit als een rustdag benutten maar zij hebben dan niet veel zin om mij naar vrienden verder weg te brengen. Ik ga waarschijnlijk de bus proberen als eerste stap voor meer vrijheid. Vanavond was ik een stukje in mijn buurt gaan hardlopen en met de hond lopen en misschien kunnen we ook meer dingen gaan doen met de jongeren in mijn dal. Ik hoop danslessen te gaan volgen en moet mijn aanmeldingsformulier nog afmaken maar wil me dan aanmelden voor de scouts hier in Quito. Het is alleen een beetje lastig dat zij meestal dingen op zaterdag hebben en dat precies de dag is dat ik met mijn familie vaak uitstapjes heb. Ik voel nog niet direct echt deel van de familie maar heb zeker nu en dan interessante gesprekken. In begin januari ga ik naar mijn tweede gezin en pas half december krijg ik te weten wie dat zijn. -
23 Oktober 2017 - 05:29
Maaike :
Hoi sarank,
super leuk allemaal die tripjes! hopelijk wordt 't inderdaad wat met al die clubjes, en 't zou ook leuk zijn als je inderdaad met de bus zou mogen gaan. ik verwacht in ieder geval wel dat je ons straks goede tips kunt geven als we je komen opzoeken in februari! xx -
23 Oktober 2017 - 08:14
Loekie:
Wat een uitgebreid verslag! Heb het met veel interesse gelezen.
Jij staat echt open voor alles wat nieuw is, als het aan jou lag stortte jij je volledig in deze nieuwe cultuur met de mensen die daar wonen. Resultaat van de opvoeding die jij genoten heb. Toch snap ik wel dat ze jullie wat beschermen.
Er is daar nog veel te ontdekken, zie uit naar je volgende verslag.
Veel liefs van Loekie -
23 Oktober 2017 - 08:25
Anton:
Hai Saranke, Wat een leuk verslag! De contacten beginnen nu toch wel te komen. Jammer hoor dat je zo afgeschermd wordt, als wij in maart bij je komen gaan we samen het land verkennen hoor. Dat je moe bent na even hollen kan natuurlijk ook door de hoogte komen. Ik hoorde hier van Pieter (van de Rotary) dat hij 's nachts hoofdpijn had door de hoogte. Liefs, Anton -
23 Oktober 2017 - 09:37
Marijke:
Hoi Saranke,
Leuk verslag, er gebeurt veel! Je bent goed bezig!Spannend om te kijken of je toch wat meer vrijheid gaat krijgen. Heel veel plezier de komende tijd weer , liefs Marijke -
23 Oktober 2017 - 12:47
Bowine:
Lieve Saranke,
Wat leuk en boeiend om te lezen wat je beleeft en wat er allemaal in je omgaat en hoe je tegen dingen aankijkt.
Ik begin je een beetje meer te leren kennen zo.
Groetjes Bowine
-
23 Oktober 2017 - 12:57
Jelle Visser:
Hola hermana,
Wat een leuke verhalen zeg! Het doet me wel echt denken aan mijn uitwisseling, dat de rotary zeer beschermend kan zijn, en voor europeanen is het dan wel heel erg wennen. Wel jammer dat het zo extreem is zeg! Hopelijk wordt dat tegen het einde van het jaar wat minder, als jullie wat meer spaans beheersen en de cultuur kennen. Ik heb ook wel van veel former exchange students in Quito gehoord dat de bus echt de beste manier is om rond te reizen, maar dan moet je familie dat natuurlijk wel goed vinden. Wel leuk dat je al zo wat meer van het land te zien krijgt met je reizen. Ik neem aan dat je dan ergens in april naar je 3e familie gaat? Die weet je zeker ook nog niet?
Un abrazo!
Jelle -
23 Oktober 2017 - 17:02
Gerrit:
Hoi Saranke, wat een boeiend reisverslag. Je geeft de indruk dat het een heel boeiend land is, maar dat ze misschien te beschermend zijn naar jouw zin. Kun je de volgende keer iets over school vertellen? Studeer je serieus of wacht je vooral tot de bel gaat?
Liefs van Gonnie en Gerrit -
24 Oktober 2017 - 16:43
Wilma Vellekoop:
Ha Saranke,
Wat een boeiend en uitgebreid verslag!!
Zou het ook iets over hun cultuur kunnen zeggen hoe de begeleiders van die reisjes met jullie omgaan?
Of willen ze vooral dat er niets gebeurt....
En heerlijk dat je wat meer contacten aan het opbouwen bent :)
hart.groeten,
Wilma -
24 Oktober 2017 - 21:48
Renate:
Hoi meisje,
wat een prachtig verhaal en zoveel nieuwe indrukken. Fijn, dat je wat meer mensen leert kennen. Een klein beetje jammer, dat jullie zo afgeschermd worden. Misschien komt er toch in de komende tijd wat meer vrijheid/mogelijkheden om dingen zelfstandig te ontdekken.
Lieve groet,
Renate -
25 Oktober 2017 - 16:56
Joke:
Hoi Saranke,
Wat gebeurt er veel en ook weer niet! Ik voel je tomeloze energie om "vrij" alles te kunnen beleven zoals jij dat wilt> Wat lastig en ook een beetje erg raar juist voor een Rotary toch(?) om jullie zo af te schermen dat het een soort van resortvakanties worden. Jouw "familie" lijkt mij best erg ondernemend en dat moet je goed doen! Ik snap ook wel dat ze je niet altijd willen brengen en halen en.. ergens vind ik het ook best een veilig gevoel voor jou dat ze zo op je letten.
Ik hoop dat je er goed je eigen weggetje in kan gaan vinden. Volgens mij heb je daarin al veel bereikt! liefs,
Joke -
10 December 2017 - 14:17
Paul Mulder:
Hoi Saranke,
Via je ouders heb ik je blog ontvangen. Als het goed is weet je wie ik ben maar voor de zekerheid toch maar even toelichting: ben sinds september jl bij Rotary Club Heiloo de jeugdcommissaris (opvolger van Pieter Postma). Heb genoten van je uitgebreide verslag, heel interessant om over je ervaringen te lezen. Wens je veel succes met de diverse uitdagingen die ongetwijfeld dagelijks op je pad blijven komen en vanzelfsprekend wens ik je ook plezier daarmee!
Hartelijke groeten, Paul Mulder
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
