Eindelijk! Gezelligheid, natuur en actie

Halloooo, ;)
Gister ben ik dus terug gekomen van de trip naar de Amazone. Het was 4 nachten lang en ook praktisch gezien vier dagen omdat we zaterdag 's ochtends vroeg alweer terug gingen. We gingen deze reis niet met iedereen maar alleen maar met de uitwisselingsstudenten in de omgeving Quito. Dat waren precies 20 jongeren, waarvan 4 jongens, 1 Braziliaans meisje, 1 Nederlands meisje (ik), 1 meisje uit de Verenigde Staten en verder Duits en Frans sprekende meiden. We vertrokken met het vliegtuig vanaf Quito wat een vlucht van zo'n 30 minuten was. Eenmaal aangekomen gingen we met een grote gemotorizeerde kano op weg naar de lodge die zich op twee uur afstand varen bevond (op de Napo rivier). In het begin was dat interessant en alles maar na een uur bleven er telkens maar bomen op de oever groeien en was er verder niet veel te zien. Als gevolg deden mensen een dutje voordat we aan land gingen waar Sacha lodge zich bevond (ons hotel). We moesten eerst zo'n 5 a 10 minuten lopen over een smal paadje wat deels vlonders had deels niet. De eerste keer hadden we nog geen laarzen aan dus werden onze schoenen lekker vies op de plekken waar modder plassen lagen. Ook was alles de eerste keer heel indrukwekkend. Zoals iedereen zich een oerwoud wel voor kan stellen, met lianen die naar beneden hangen. Overal groen om je heen, een diversiteit aan planten, vogel en insecten geluiden, bladeren die op zijn minst arm lengte groot waren, klimplanten kleur rijke bloemen en gevallen oranje, bruine bladeren op de grond ondanks dat het geen herfst was. De bomen waren nog niet extreem hoog of dik maar zoals het gewas dicht in elkaar groeide leek al zeker op een jungle. Aan het einde van dit pad begon een smalle rivier waar enkele kano's op ons te wachten lagen. In groepen van zeven stapten we in, met de enkele jongen aan de kop, waar ze samen met een mannetje achterin begonnen te peddelen. Met in de stilte het geluid van hoe we door het water gleden, de vogels en planten die op sommige plekken als een prachtig tapijt over het water lagen, dit was een adembenemend welkom naar de plek waar ons hotel zich bevond. Aan de rand van een meer gebouwd bevond zich de gezamelijke lodge waar wij al onze maaltijden consumeerden. Als je verder liep over de stijgers die naar onze slaap kamers leidden was je telkens omringd door bomen water en natuur. De slaapkamers waren simpel maar met comfort voor twee of drie personen. In de middag maakten we in groepen van zeven met een lokale gids een wandeling door het bos waar hij het een en ander uitlegde over het gebied, de planten en gebruiken. De muggen hadden ons direkt al gevonden en voor de komende dagen smeerden we dan ook eerst ons helemaal in met zonnebrand, daarna sprayden we ruim met muggenspul (zodat je nauwelijks adem kon halen, zo sterk was het) en dat herhaalden we soms enkele keren in de dag. Heel prettig. Aan het einde van de rit waren bij iedereen muggenbulten op opengekrapte rode plekken op hun benen te zien. De wandeling ging naar een brug die boven de bomen uit rees om vanuit daar het uitzicht vogels, apen en mogelijk andere dieren te spotten. De brug was zo'n ... meter hoog en vanuit daar zagen we een luiaard, enkele tientallen meter verder in de boom zitten, een gier, toekan en enkele andere vogels maar met name het uitzicht was prachtig. Die avond aten we een heerlijke barbecue, met lokale vis, vlees, salade, rijst, yuka, bonen of andere dingen. Net zoals de eerste reis was het hier weer all you can eat, waar goed gebruik van werd gemaakt. Er werd ons verteld wat we de volgende dagen zouden doen en dat we de komende dagen om vijf uur op zouden moeten staan om de dag goed te gebruiken, vroeg naar bed gaan was dus geadviseerd. Rond achten deden we nog een kleine rond wandeling met twee groepen in het bos om de insecten te spotten die 's nachts tot leven komen. Met zaklampen zagen we spinnen, grote en kleine, ook een harige tarantula van zo'n 18 centimeter groot die de gids rustig over zijn T-shirt heen liet lopen. Achteraf vertelde hij dat deze soort kan bijten maar verder niet gevaarlijk is. Verder zagen we wandelende takken en bladeren, kikkertjes (allemaal klein maar niet vel gekleurd) salamanders, nachtvlinders en grote sprinkhanen.
De volgende ochtend vroeg op, douchen en lekker ontbijten met ei, spek of/en worst, brood, Amerikaanse pannenkoeken, rijst, brood, ananas en meloen en (eindelijk) heerlijk Griekse yoghurt met muesli. Met de grote gemotoriseerde kano met de hele groep gingen we die dag apen spotten. Uiteindelijk bleek het eerst drie uur varen op de grote rivier te zijn voordat we de zijrivier bereikten. Eenmaal daar vlogen de vogels meestal al weg door het geluid van de motor voordat we dichtbij waren, maar uiteindelijk kregen we wel een groep apen te zien. Het was een grote groep apen die van boom naar boom overstaken. Prachtig om te zien hoe ze van tak naar tak sprongen, de tak helemaal omboog en de aapjes dan snel weer verder klommen. Verder zagen we die tocht nog enkele vogels, een mengeling tussen kip en fazant en gele en blauwe vogels. Na deze drie uur kwamen we aan in een rusthuis waar een onze boxlunch kregen, een wandeling door het bos maakten, waar we jammer genoeg alleen in de verre verte geluiden hoorden van grote oranje apen. Dit was ook de plek waar we in de rivier mochten zwemmen. Ons hotel aan het meer had namelijk alleen een kleine kooi in het water als zwembad (het water was een oke temperatuur om even in te kunnen blijven maar daar stonk het wel meer). Het was verboden om in de rivier te zwemmen, omdat in 1 van de 1000 gevallen een krokodil (allemaal kleiner dan een meter hoor) een sidderaal, of een van de andere water wezens je kon aanvallen en dat risico wilden we niet lopen. In de pauze dus allemaal lekker zwemmen en spelen, natuurlijk mochten we niet te ver van de vlonder, dus nadat ik even blij een paar slagen vlinderslag had gedaan werd ik terug geroepen, dat was niet toegestaan. Salto's of duiken van de vlonder, aangezien we de kano die daar lag niet uit varen konden nemen vermaakten we ons door deze telkens bijna te laten zinken, we hadden onze lol. Charlotte verloor haar bril ergens op de bodem, dat was minder gelukkig. Op de terug weg met de boot lag weer bijna iedereen te slapen totdat we aankwamen, een erg leuk gezicht, haha.
Die avond maakten we een wandeling in het bos met mijn eigen groep en de volgende dag weer vroeg op, vrijdag bezochten we namelijk de lokale bevolking die nog op traditionele manier in de Amazone woont. Na het ontbijt stapten we weer in de kano en na een korte boottocht bereikten we het museum. Dit bestond uit een stel huizen gebouwd op de traditionele manier met binnen in een barbecue waar eten al op ons lag te wachten. Twee vrouwen en enkele mannen van de stam vertelden over hoe zij normaal leven. De vrouwen hoe het eten bereid werd, hoe ze hun gefermenteerde drank maakten, een man liet zien hoe ze met blaaspijpen jaagden en verder konden we vragen stellen. Die gefermenteerde drank was ontzettend bitter en bestond uit groene banaan. Ze schonken voor ons verschillende kommen vol om te proberen, alleen kwam het punt dat iedereen geprobeerd had en de kom nog driekwart vol was omdat iedereen maar een klein slokje nam en snel doorgaf. Niemand wilde het direct terug geven aan de vrouwen, overduidelijk dat we het niet lekker vonden, dus gaven we de kommen meerdere keren rond. Waar dan nog nieuwe kommen bij kwamen met verschillende leeftijden variaties van fermentatie en ingrediënten. Een van de kommen was soort van zoet en wijnachtig en was op zich wel lekker, maar de rest was erg smerig. Deze dranken gebruikten ze voor festiviteiten, ook was er een thee van bepaalde bladeren, die ze altijd dronken en soms als enige eten als ze een dag geen voedsel hadden. Ze vertelden over de rollen in het gezin en over wat ze de hele dag doen. De vrouwen zorgen voor de kinderen en koken, de mannen bouwen de huizen en doen het zware tilwerk en vissen en beide werken op het land. Ze vertelden dat de vrouwen hier altijd thuis bevallen, iets wat in Ecuador al een groot spektakel is. Verder legden ze uit hoe; de vrouw stond recht op en kon zich optrekken, kracht uit oefenen aan een touw aan een van de balken. Verder op het laatste moment dat de man of een andere vrouw haar van achter om de buik vast pakte en hard begon te drukken, een strakke omhelzing. Om zo te helpen bij het persen en de neerwaartse krachten totdat het baby'tje eruit plopt en iemand hem opvangt voor hij de grond raakt. Dit leek me erg ongemakkelijk en wat pijnlijk, maar dat leek ook wel een van de weinige dingen die heel anders, inheems waren. Het eten wat op de barbecue klaar lag was wat zij dagelijks aten, dit bestond voornamelijk uit yuka, bananen en vis (gewikkeld in bladeren op het vuur). Wat hier niet weg te denken is uit het typische Ecuadoraanse eten, rijst en vlees word hier nauwelijks geconsumeerd. Rijst wordt soms voor de kinderen gekocht en als vlees schieten ze vogels of apen naar beneden maar niet met grote regelmaat. Daarnaast hadden ze verschillende soorten sausjes, papaya (fruit afhankelijk van wat rijp is op dat moment), suikerkaan en de pitten in een van een cacaovrucht aan een spiesje wat ontzettend lekker was. Als laatste larven, die in de palmen wonen (en dus een aardse, soort van olie smaak). Deze maden waren aan een spies geregen en op de barbecue gelegd toen de mevrouw zei dat sommige mannen ze ook leven eten. Heerlijk kropen de vette beesten in een klein kommetje en met zo'n vier andere meiden besloten we om de levende maden ook te proberen. Dit is een unieke mogelijkheid om te zien of het stigma van zulk soort levende dingen eten klopt op alleen maar een idee is. Of het zo ontzettend smerig is en wat ik dacht dat her dier door blijft leven in je mond. Achteraf oordeelde ik dat het met name het idee is van iets levends en bewegends eten men afschrikt. Maar toen ik de larf in me mond stopte was de smaak helemaal niet slecht, het was direct dood en bleef niet in mijn mond doorleven, alleen was de huid heel taai en de structuur wat vreemd. De smaak deed me denken aan tamme kastanjes, hier houd ik niet bepaald van, dus ik zou de maden niet aanraden, maar de smaak op zich was niet slecht.
Later die middag gingen we met ons groepje van zeven op weg naar een enorme boom waar een trap omheen was gebouwd als uitzicht punt. Wij gingen lopend, wat wel leuk was. Over paadjes uitgesleten in het bos, met mooie lichtval, paddenstoelen, klimplanten of insecten. Ook hoorde je altijd een heleboel vogels, maar het was heel lastig om die te spotten. Ik denk dat het zo'n half uur lopen was voordat we daar aankwamen, waar in ik een beetje met de gids gepraat had. Hij vertelde me dat hij eerst bouwvakker was, maar nu sinds een paar jaar dit werk deed wat een stuk minder zwaar was. Hij genoot van het bos en had alles geleerd van zijn vader toen hij jong was en ze samen naar het bos gingen. Over de dieren en planten en hun gebruiken en hij zei dat in hun gemeenschap ze heel trots waren op het oerwoud. Dat ze ook voornamelijk de medicinale planten uit het bos gebruikten als iemand ziek was en pas als er iets ernstigs was dat ze doorgingen naar de dokter.
Bij de boom aangekomen klommen we omhoog, dit uitzichtpunt was nog hoger dan de brug en hier keek je werkelijk over de andere bomen heen. Je zag de rivier in de verte stromen met eindeloze bomen en toen de zon begon te zakken was er een prachtige belichting. In de kroon van de boom was een hogere verdieping gemaakt waar je langs de takken prachtig uitzicht had. Hier ontdekte ik nog een tarantula ongeveer de grote van mijn palm. Een mooi beest, tijdens de zoektocht naar insecten had ik er al een gezien dus ik riep de mensen die hem gemist hadden. Mijn camera was dood maar voor de mensen die later kwamen had hij zich al wat bangig terug getrokken in de plant dus was niet meer zo fotogeniek. Op de terug weg deden wij in de kano en de andere groep lopend. Dat vond ik een van de tofste en mooiste momenten omdat ik deze ene keer voorin was gesprongen en peddelde. Het riviertje was prachtig smal, zoals ik me voorgesteld had in het oerwoud met bomen die dwars er overheen hangen, lianen in het water en her en der was een splitsing geblokkeerd door een gevallen boom. In de vallende duisternis was het prachtig, alles ziet er net wat anders uit en het enige geluid was de peddel in het water en de vogels en insecten om me heen (de andere praatten ook wel een tijd). Het was minstens een half uur, veertig minuten varen en ik keek mijn ogen uit vooraan de boot. Na een tijd zag ik apen in de bomen boven ons springen, ik stopte met peddelen en langzaam gleden we verder. Waar we toeschouwer waren van een hele groep apen die vlak boven ons overstaken. Met de boot die stil lang kon iedereen de apen (rond de grote en bouw van een doodskop aapje) prachtig in stilte observeren, wat prachtig was. Toen we uit het bos in het meer aankwamen waar het hotel aan lag maakten we nog een ommetje op zoek naar krokodillen. Met een zaklamp schenen we langs de oevers in de verte en als je ergens het licht zag weerkaatsten dan waren deze een of twee stipjes de ogen van een krokodil en als je voorzichtig naderde bleven ze liggen. Dit gebeurde twee keer, waarvan de eerste echt een baby was, niet groter dan vijftig centimeter en de tweede ongeveer een meter met al een volwassenere bouw en uiterlijk. Hoewel ik had gedacht dat we naar volwassen kaimannen zouden gaan kijken waren deze beestjes ook schattig en mooi om te zien. Met een prachtige zonsondergang die in de lucht hing voeren we terug naar het hotel.
Daar verorberden in het uur wachtend op het diner we met zo'n tien mensen de hele schaal met fruit (granadillas, mariquilla, manderijn, appel en aardtomaat en nog wat), broodjes en kaas (echt goede lekkere kaas, Frans of Nederlands, geel en met wat meer smaak, hier hebben ze alleen maar zachte witte kaas, zoals mozzarella) die ze als snack voor de gasten (niet alleen ons dus) hadden neergezet. We zwommen wat, praatten en ik maakte foto's van de vogels die in de buurt in de bomen zaten. Er was een stel bomen op enkele meters afstand die een nest hadden met geel zwarte vogels met de bouw van een kraai en een licht blauwe vogeltjes zoals een roodborstje die vlakbij zaten.

Die avond was alweer ons laatste avond maal samen. Dit was een raar en triest idee. Het was zo gezellig, elk ontbijt en avondeten interessante gesprekken, hen beter leren kennen en samen ervaringen delen. Met Steffi en Nina praatten we over Zwitserland, over alle verschillende accenten Zwitser-Duits en hoe de verschillende valleien elkaar niet altijd mogen en met Devinn over de VS, zoals de dag in het jaar dat iedereen met hun tractor of grasmaaier naar school kon komen en Thanksgiving.
Nu ik weer terug in mijn familie ben is het weer even wennen, wij praten lang niet altijd zo veel tijdens het eten. Mijn Duits heb ik zeker verbeterd, er waren nog steeds een boel die geen Spaans wilden praten dus uiteindelijk deed ik het meest in Engels. Maar er waren ook veel momenten dat ik alleen maar luisterde omdat het gesprek niet met mij was en ze met elkaar Duits praten, gelukkig begrijp ik wel al heel veel.
Dit was het even voor nu, ik wil hem updaten en doe mijn foto's later wel. Kusjes groetjes, Saranke